Henk Wind: “Op het ijs ben ik één en al Sprog”
Afgelopen januari ben je voor het eerst als ploegleider van Team Sprog naar de Weisensee en Lulea (Zweden) geweest, hoe was dat?
“Het was echt fantastisch. Het is natuurlijk al een hele uitdaging omdat ik de jongens eigenlijk nog niet heel goed kende. Maar dat was voor mij geen reden om niet mee te gaan. Elke dag stond ik rond half 6 ’s ochtends op om vervolgens 18 uur later er weer in te duiken. Een lange dag, maar dat vind ik absoluut geen opgave. De deur van mijn kamer staat altijd open waardoor het meestal één groot festival is”.
Heb je altijd al in de sport gewerkt?
“Ik werk voor Isala. Waar ik eerder een leidinggevende rol had op de OK, ben ik nu coördinator. Een hele andere tak van sport. Door de wisseling van rol binnen de OK draai ik nu drie dagen per week een dagdienst. Daarin kan ik mijn eigen tijd bepalen. Toch zie ik wel vergelijking in mijn rol als ploegleider en coördinator. Handelen vanuit passie en toewijding is voor mij erg belangrijk. En daarom voelt het soms alsof er 48 uren in een dag zitten. Een heerlijk gevoel als je het mij vraagt”.
Wat vind jij belangrijk als ploegleider?
“Je moet ervoor zorgen dat je plezier maakt. Maar het belangrijkste is dat je buiten de baan vrienden bent maar op de ijsbaan zorgt dat jij zelf de beste bent. Dat moet kunnen. Omdat het team bestaat uit verschillende karakters maakt dat het juist interessant. De één is recht voor zijn raap, de ander langer van stof. Maar het belangrijkste is dat je in de kern allemaal hetzelfde doel voor ogen hebt. Namelijk; alles eruit halen wat erin zit”.
Welk moment is je het meest bijgebleven?
“In Zweden is het ijshockey een populair evenement. Omdat Team Sprog de volgende dag geen wedstrijd had leek het mij een leuk idee om tickets te kopen voor de jongens. Toch viel dat niet bij iedereen in het goede keelgat. In andere ploegen werd direct geroepen ‘Zijn ze hier op vakantie?’. Terwijl ik dacht dat het ze juist goed zou doen. Ondanks mijn 57 jaar begon ik te twijfelen aan mijn actie. Maar niets was minder waard.
Als broekies tussen de grote jongens hebben ze fantastisch gepresteerd!”.